Cóż to był za koncert… Nadzwyczajny, nietuzinkowy i jakże klimatyczny, wprowadzający w świąteczny nastrój. Zaczęło się od najpiękniejszych, polskich kolęd. Katarzyna Żak na wstępie zaznaczyła, że łatwiej śpiewać je w domu czy kościele, gdzie jest dostęp do tekstów i śpiewników. Ale jakże uroczym okazał się zapomniany fragment kolędy i natychmiastowa reakcja publiczności, która pomogła artystce i zaśpiewała razem z nią. Od tej chwili wspólnemu kolędowaniu i gromkim brawom, nie było końca. Uwieńczeniem pierwszej części koncertu była nostalgiczna „Podróż” Konstantego Ildefonsa Gałczyńskiego:
„(…)Właśnie ojciec kiwa na matkę,
że już wzeszła Gwiazdka na niebie,
że czas się dzielić opłatkiem,
więc wszyscy podchodzą do siebie
i serca drżą uroczyście
jak na drzewie przy liściach liście.(…)”
Zapadła cisza… We wnętrzach sali koncertowej widać i czuć było świąteczny czar, zamknięte, wzruszone oczy widowni, która ewidentnie odpłynęła gdzieś na chwilę, przeniosła się w inny wymiar, inne miejsce, inny czas.
Artystka nie pozwoliła nam pozostać tam zbyt długo! W drugiej części rozbawiła widownię utworami z repertuaru Agnieszki Osieckiej i Wojciecha Młynarskiego. Tańczącym krokiem udaliśmy się na wernisaż wystawy na piętro pałacu.
